Nazywam się Agata. Mój mąż Olek. Pobraliśmy się siedem lat temu. Wesele było wystawne i zabawne.
Goście serdecznie życzyli nam miłości, wzajemnego zrozumienia i oczywiście dzieci.
Moja pierwsza ciąża nie powiodła się, zarodek zamarł w rozwoju. Opłakiwaliśmy i kontynuowaliśmy nasze wysiłki. Ale znowu wszystko poszło nie tak. Druga ciąża była jeszcze gorsza niż pierwsza, pozamaciczna. A po operacji wydali mi straszny werdykt - już nigdy nie będę mogła mieć dzieci.
Nasz smutek był niezmierzony. Olek i ja bardzo się martwiliśmy. Zaczęliśmy żyć dla siebie, by czynić dobro. Ale już jesteśmy po trzydziestce. Mamy wszystko, czego potrzebujesz: mieszkanie, domek, dwa samochody. Bawimy się dwa razy w roku podróżując za granicę, ale w naszym życiu jest jakaś pustka…
Olek jako pierwszy wspomniał o adopcji:
- Agata, czy możemy zabrać kogoś z sierocińca? Każdy ma dzieci… wszyscy mówią tylko o wózkach, hulajnogach i bajkach… Ja też chcę wychowywać dziecko…
- Olek, myślałam o tym, ale jakoś bałam się Ci zaproponować... A kogo chcesz? Chłopca czy dziewczynkę?
- Nie obchodzi mnie to, ale prawdopodobnie dziewczynę, chcę ją wychować jak księżniczkę!
- OK. Zgadzam się.
Zaczęliśmy zbierać dokumenty. Nasze materialne wskaźniki pozwoliły bardzo szybko uzyskać zgodę na adopcję. A potem nadszedł ten uroczysty dzień, kiedy poszliśmy zobaczyć dzieci z sierocińca. Nie liczyliśmy na noworodka, długo trzeba było czekać, ale starszych dzieci było sporo.
Kiedy przyjechaliśmy, dzieci bawiły się na placu zabaw. Stojąc z daleka zaczęliśmy się im przyglądać. Nagle poczułam, że ktoś mnie ciągnie za rąbek. Spuściłam oczy i zobaczyłam blondynkę z zabawnymi piegami. Wyglądała na trzy, cztery lata. Uśmiechnęła się i zapytała mnie:
- Ciociu, czy przypadkiem nie jesteś moją matką?
Moje serce prawie się zatrzymało. Nie wiedziałam nawet, co odpowiedzieć, ale zdradziecko łzy popłynęły mi z oczu, a same słowa wypadły z moich ust:
- Tak, moja droga, tato i ja przyszliśmy po ciebie!
Olek wziął dziecko na ręce i poszliśmy do dyrektora sierocińca. Widząc tę dziewczynę w naszych ramionach, potrząsnął przecząco głową z jakimś żalem i poprosił nauczyciela, aby odebrał dziecko. I zabrał nas do biura na rozmowę.
- Widzicie… tutaj wszystko jest skomplikowane… ta dziewczyna nie jest sama…
Przerwałam mu:
- Co z tego, adoptujemy obu! Ma brata?
- Nie, ma dwie siostry... To trojaczki. Adoptujecie wszystkie?
Trzy identyczne księżniczki? Czy to się dzieje?
- Czy rodzice ich porzucili?
- Ich matka jest naszą uczennicą. Była dość młoda, kiedy zaszła w ciążę ... A tu trzy na raz, więc jej ciało nie mogło sobie poradzić: dzieci zostały uratowane, ale jej nie było ... Nikt ich nie wziął jako niemowlęta. Cóż, komu potrzebne są trzy na raz? I nie można je rozdzielać!
- My potrzebujemy! – powiedział Olek pewnie i wstał z krzesła.
- Chodźmy zobaczyć wszystkie! Jak się nazywają?
- Maria, Daria i ... Ola ... będziesz miał imienniczkę ...
Pospieszyliśmy do dziewczyn. Natychmiast potraktowały nas jak rodzinę, bombardowały pytaniami i historiami. Kilka dni później wybraliśmy się w piątkę, aby wybrać nowe duże mieszkanie, ponieważ dla naszej teraz dużej rodziny potrzebowaliśmy dużo miejsca!
Główne zdjęcie: kakao.im
