"Dlaczego jesteś uparta mamo? Przecież nie zamierzamy oddać cię do domu opieki": Dom szybko się sprzedał, pieniądze zostały podzielone

Pani Lidia była już po siedemdziesiątce. Jej córka i syn właśnie rozmawiali o sprzedaży domu, w którym mieszkała. Postanowili zabrać mamę do miasta. Tylko matka nie była z tego powodu zadowolona. W końcu jej rodzice mieszkali tutaj przez całe życie. Nie chciała opuszczać swojej rodzinnej wioski.

Ale dzieci nie odpuszczały, ciągle wracały do tego tematu. Pani Lidia zdała sobie sprawę, że najprawdopodobniej dzieci po prostu potrzebowały pieniędzy. Nie przejmowały się zbytnio matką, ponieważ rzadko ją odwiedzały i dzwoniły do niej. Aż nagle postanowiły zabrać matkę do miasta. Próbowały ją przekonać, ale matka przeciągała ten moment: „Gdzie będę mieszkać? Przecież nie jestem sama, mam psa i kota”.

Córka Ania pozwoliła, by kot Felix zamieszkał razem z nią. Jednak psa zaproponowała oddać sąsiadowi. Pan Michał od dawna przyjaźni się z Panią Lidią. Nie odmówi. Pan Michał źle zareagował na to, że chcą sprzedać dom, a nawet zbeształ Panią Lidię. Uważał, że najlepiej zestarzeć się tam, gdzie człowiek przez całe życie mieszkał. Z resztą nie wiadomo jak będzie wyglądało życie w mieście. Po tej rozmowie Pani Lidia postanowiła jeszcze raz porozmawiać z dziećmi, gdyż nie chciała się przeprowadzać.

Ale jej córka naciskała:

„Dlaczego jesteś uparta mamo? Przecież nie zamierzamy oddać cię do domu opieki, tylko zamieszkasz z nami, ze swoimi dziećmi i wnukami”.

Pani Lidia w końcu się zgodziła, ale miała wrażenie, że straciła coś ważnego. Dom szybko się sprzedał, pieniądze zostały podzielone. Wtedy dzieci zaczęły się zastanawiać, z kim powinna zamieszkać matka.

Najstarsza córka nagle zaczęła robić remont i nie mogła zabrać matki do siebie. Średnia córka również nie mogła. Powiedziała, że niedługo wyjeżdża w podróż służbową, ale kiedy wróci, to będzie mogła zabrać matkę do siebie. Dzieci nie mogły się dogadać między sobą.

Wtedy syn Norbert postanowił zabrać matkę do siebie, dopóki jego siostry nie uporządkują swoich spraw. Kiedy wszystkie pieniądze ze sprzedaży domu zostały wydane, wtedy dzieci zaczęły się kłócić. Nikt nie chciał zabrać matki do siebie, albo nie było na to czasu, albo kot przeszkadzał.

Pewnego dnia cierpliwość starszej siostry się wyczerpała, wtedy powiedziała do matki: „Spakuj swoje rzeczy, pojedziemy do Norberta i Sylwii. Musimy zdecydować gdzie będziesz mieszkała”. Pani Lidia spakowała swoje rzeczy, wzięła kota i wyszła z domu.

Szli z Felixem przez długi czas. Kot wtulił się w swoją panią. Pani Lidia rozmyślała o tym, co będzie dalej i gdzie będzie mieszkać. Myślała o powrocie do rodzinnej wioski. Chciała poprosić sąsiada o to, by pozwolił jej zamieszkać w jego domu.

Pani Lidia znalazła zaciszne miejsce i usiadła na ławce, gdyż była zmęczona. Przesiedziała tak kilka godzin ze łzami w oczach. Zaczęła marznąć, gdy ktoś dotknął jej ramienia i zapytał: „Czy wszystko w porządku? Dlaczego Pani siedzi tak długo na zewnątrz?”.

Pani Lidia odwróciła się i zobaczyła mężczyznę w wieku około 40 lat. Mężczyzna natychmiast zorientował się, że staruszka potrzebuje pomocy. Wziął ją pod ramię i poprowadził do klatki, po czym weszli do mieszkania.

- Proszę wejść, ogrzać się, zjemy kolację. Ale starsza kobieta była tak zmęczona, że usiadła na kanapie i zasnęła. Kiedy się obudziła, zobaczyła jakąś kobietę, która zapraszała ją do stołu. Mieszkanie było przytulne i pachniało pysznym jedzeniem.

Kobieta zaprosiła Panią Lidię do stołu, zapytała jak się czuje, a następnie opowiedziała o sobie. Przez długi czas nie mogli z mężem mieć dzieci, więc zdecydowali się adoptować dwoje dzieci z domu dziecka, a potem urodziło im się dwoje własnych.

Pani Lidia bardzo polubiła tę rodzinę. Mieszkali wszyscy razem, choć w wynajętym mieszkaniu. Kochali dzieci, a dzieci szanowały swoich rodziców.

„Dziękuję za wszystko, ale nie chcę sprawiać wam więcej kłopotu”. Ale Agnieszka i Kamil nie pozwolili jej odejść. Dobrze wiedzieli, w jakiej jest sytuacji.

Przekonali ją, by została, mówiąc, że dzieci nigdy nie miały babci i że będą bardzo szczęśliwe. Pani Lidia została z nimi. W tej licznej rodzinie nikt nikogo nie obrażał. Mieszkali wszyscy razem aż do wiosny, ale bliżej lata musieli wyprowadzić się z wynajmowanego mieszkania, ponieważ właściciele poprosili ich o opuszczenie lokalu.

Oczywiście Kamil był załamany - gdzie miałby się tak szybko wyprowadzić ze swoją liczną rodziną. Wtedy Pani Lidia poprosiła o przyniesienie swojego starego płaszcza. Poprosiła Kamila, by rozciął podszewkę i wyciągnęła stamtąd woreczek. Nagle zobaczyli rodową biżuterię.

To powinno wystarczyć na zbudowanie własnego, nowego domu. Jest nawet miejsce na nowy budynek, powiedziała babcia. Ale trzeba będzie przyjąć jeszcze jedną osobę, mojego sąsiada Michała. Mieszka w starym domu, będzie dziadkiem dla waszych dzieci. Możemy zbudować nowy dom. Zgadzacie się na to?

Kamil oburzył się, ponieważ to była spora kwota. Do tego Pani Lidia ma własne dzieci.

„Moje dzieci mnie nie potrzebują, porzuciły mnie, ale wy mnie przygarnęliście. Więc nie chcę już o tym rozmawiać”.

Wkrótce zbudowali dom, sąsiad Michał również się z tego cieszył, ponieważ od dawna był samotny. Pewnego dnia starsza kobieta zobaczyła w pobliżu bramy kobietę. Okazało się, że była to najstarsza z córek Pani Lidii. - Nieźle, to prawdziwy dwór. Przyjechałam odwiedzić Pana Michała. Myślałam, że już nie żyjesz, nagle zniknęłaś i nie dawałaś znaku życia.

- Kim Pani jest? - zapytał Pan Michał.

- Kiedyś znałam tę kobietę, ale to było dawno temu, zdążyłam zapomnieć... Chodźmy do środka, Michale, jest zimno.

Pan Michał powiedział: „Porzuciłaś matkę, a obcy ludzie ją przyjęli, więc stali się naszą rodziną, a ty jesteś dla nas obca, idź sobie”.

- Kto to był? - zapytała Agnieszka.

- Pomylili domy, nawet nie mają wyrzutów sumienia. Nie mogą odnaleźć. Powiedziała Pani Lidia.

Główne zdjęcie: youtube