Dziewczyna z małego miasteczka dostała się na uniwersytet. Otrzymała dyplom i została w dużym mieście. Dziewczyna była urocza, z natury inteligentna i spostrzegawcza, no a teraz także wykształcona! Jak się mówi, złote dziecko! I doskonale znała swoją wartość.
Wkrótce wyszła za mąż. Mąż był z bardzo zamężnej rodziny. Takiej, w której pieniędzy nie brakowało, a kobiety nie musiały pracować, jeśli tylko chciały.
Dziewczyna została prawdziwą damą. Pracowała jakiś czas, dostawała awanse, ale potem postanowiła pożegnać się z pracą i zostać w domu. A to wcale nie przelewki: kobieta staje się kapitanem wielkiego statku, który nazywa się rodziną.
Gospodynią domową trzeba nie tylko umieć być, ale też chcieć. To zupełnie inny tryb życia, inne obowiązki. Taką właśnie gospodynią stała się dama z naszej historii. A w małym miasteczku, z którego kiedyś wyjechała, wszystko toczyło się po swojemu. Jak piętnaście lat temu.
Taki sam dom, takie same przyzwyczajenia. I bliscy ludzie, którzy są ze sobą spokrewnieni i bardzo się kochali, nagle stali się sobie obcy. Córka-gospodyni domowa, oczywiście, przyjeżdżała do matki, którą szczerze kochała. I pomagała jej, kiedy to było potrzebne.
Nie przyjeżdżała co prawda na całe tygodnie. A mamę coś odpychało od przyjeżdżania do córki. Prawdopodobnie miała jakąś blokadę. A teraz matka się zestarzała. Została sama. Ma osiemdziesiąt lat. Syn jest daleko. Druga córka mieszka z mężem alkoholikiem i sama, jak się mówi, nie ma spokoju. Pozostaje córka z miasta.
Przyjechała do miasteczka i zabrała mamę do siebie. Przydzielili jej pokój: żyć nie umierać.
Czy mama się przyzwyczaiła? No powiedzmy. Gorzej było z jedzeniem. Mama miała zupełnie inne przyzwyczajenia. W domu na przykład na obiad gotowała makaron, który podgrzewała na patelni i zalewała jajkiem.
Albo smażone ziemniaki z grzybami i kiszoną kapustą. Albo zupę. „Na deser” herbata z mlekiem albo chleb z masłem i cukrem. Wieczorem kasze, gotowane ziemniaki z zieloną cebulką: prosto i smacznie.
A u córki to nie to samo. Jej mąż nie zje klusek z jajkiem. Dlatego córka gotuje fikuśne zupy mięsne, dania z całego świata. Podawane w dużych porcelanowych naczyniach. Pieczony indyk lub kurczak z warzywami i tak dalej.
A rozmowy przy stole dotyczą niezrozumiałych tematów. Staruszka czuła się jak przysłowiowa „głupia baba ze wsi”, wyszukane potrawy ją przygnębiały, nie zawsze nawet umiała je jeść.
Czasem wydawało jej się, że ten tryb życia w ogóle nie jest dla niej, że nie tak powinna spędzać starość. Myślała sobie, że całe życie żyła jak „mysz pod miotłą”, a mogła mieć takie życie, na które ją nie było stać.
Oczywiście ani mąż córki, ani ich dzieci tak nie myśleli. Ale babcia tak. Wydawało jej się, że oni, włącznie z własną córką, nie mogą myśleć inaczej.
I życie staruszki przekształciło się w cierpienie moralne, którego nie wytrzymała. Zebrała swoją starą walizeczkę i poprosiła, aby ją odwieźć do domu. Dobrze, że nie sprzedali domu i nie oddali pieniędzy tej córce, która ma pijącego męża.
Odwozili staruszkę ze łzami w oczach. Płakała mama i płakała córka. Staruszka opłakiwała, że córka wyfrunęła z rodzinnego gniazda, stała się trochę obca, inna. A córka płakała, bo było jej przykro, że mama źle się czuje.
Odwieźli więc mamę do miejsca, które dobrze znała. Zdecydowali poczekać i zobaczyć co będzie.
Główne zdjęcie: youtube
