Teściowa, ku mojemu wielkiemu szczęściu już była teściowa, teraz dumnie wszystkim opowiada, że jej syn jest najszlachetniejszym człowiekiem, który podczas rozwodu zostawił wszystko żonie i odszedł z jedną walizką.
Jeśli ktoś nie wie, jak było naprawdę, to faktycznie brzmi szlachetnie. Zostawił byłej żonie mieszkanie, samochód, nie zabrał nic z domu.
Po prostu spakował swoje ubrania do walizki, a potem dumnie opuścił dom, w którym nie był kochany. Bohater, męski wzór do naśladowania.
A teraz trochę brzydkiej prawdy. Mieszkanie jest moje, dostałam je od babci przed ślubem. Samochód też kupiłam za własne pieniądze, zanim poszłam do urzędu stanu cywilnego.
Fakt, mąż nic nie zabrał z domu - ale kto by mu pozwolił? Na nic się nie dołożył, więc nie miał co zabierać. To ja coś kupiłam przed ślubem, to rodzice mi coś dali. On nie miał z tym nic wspólnego.
Byliśmy małżeństwem cztery lata, z czego on pracował w sumie dwa lata. Przez resztę czasu mój mąż szukał czegoś, co by mu pasowało.
Tam było za daleko dojeżdżać, tam pensja za mała, tam posada za niska. Szukać szukał, ale takich posad, które były już obsadzone.
Często więc mąż siedział bez pracy, a ja pracowałam na rodzinę. Musiałam skądś zdobywać pieniądze. Jego matka nam nie pomagała, a ja wstydziłam się przyjmować pomoc od rodziców.
Najpierw uwierzyłam w bajki, że zaraz dostanie wymarzoną pracę, utrzyma rodzinę, a wtedy i o dziecku będzie można pomyśleć.
Ale czas mijał, mój mąż przeskakiwał z kwiatka na kwiatek z ogromnymi przerwami pomiędzy, a ja się tylko złościłam. Nie znalazłeś czegoś dla siebie - pracuj tam, gdzie możesz i szukaj jednocześnie. Co to za przedszkole?
Teściowa też się wtrącała ze swoimi radami, ciągle mi powtarzała, że jej syn ma bardzo delikatną psychikę, nie może pracować w warunkach, które nie są dla niego odpowiednie.
- Powinnaś go wspierać, a ty go odpychasz. Nie pozwalasz mu się rozejrzeć, nie pozwalasz mu wybrać, tylko na pieniądzach ci zależy!
Jestem zmęczona wspieraniem i czekaniem, aż mój mąż się rozejrzy. Jestem zmęczona wracaniem do domu z pracy, oglądaniem tego truchła na kanapie i słyszeniem "co zjemy na obiad?".
Nie robił też nic w domu, bo "cóż, to zadanie kobiety, a poza tym szukałem pracy". Więc ja też musiałam gotować po całym dniu pracy, żeby mój kanapowy potwór nie umarł z głodu.
Kłótnie wybuchały coraz częściej, trwały coraz dłużej, a mój mąż zaczął po nich chodzić do mamy. To już ostatecznie przelało czarę goryczy.
Ostatnim razem, gdy tak wyszedł, wezwałam fachowca i wymieniłam zamek, a następnego dnia złożyłam pozew o rozwód, bo miałam wszystkiego dość.
Dla mojego męża i jego mamy była to prawdziwa niespodzianka, na zmianę próbowali mnie przekonać, że to zła decyzja, ale nic nie działało.
Doszło do rozwodu, mój mąż dumnie opuścił mój dom z jedną walizką, z której moja teściowa robi teraz wiadomość stulecia. No to patrzcie, jakiego ma szlachetnego syna.
Nie reaguję na to, bo nie obchodzą mnie ludzie, którzy uwierzą w te bzdury. Ci, którzy są mi najbliżsi, znają prawdę, resztę mam gdzieś.
Ale zdanie - odszedł z jedną walizką wszystko zostawił swojej byłej, brzmi zaskakująco. Jeśli nie zna się prawdy, można nawet podziwiać takiego człowieka.
Główne zdjęcie: wazne
