"Jak możesz tęsknić za tą starą chatą, skoro masz tu wszystko?" - z niedowierzaniem pytała Marta.
Tomasz wzruszył ramionami. Wiedział, że niezależnie od tego, jak bardzo starał się wyjaśnić, nie jest w stanie przekazać uczuć, jakie towarzyszyły mu myśląc o rodzinnym domu.
Tomasz przeniósł rodziców, Józefa i Marię, do miasta kilka lat wcześniej, wierząc, że nowoczesne mieszkanie i udogodnienia miejskiego życia przyniosą im komfort i spokój. Mimo luksusów, jakie oferowała nowa przestrzeń, codziennie widział w ich oczach tęsknotę.
"Mam tu wszystko, ale to nie jest mój dom," mówiła cicho Maria, patrząc przez okno na betonowe bloki.
Józef podzielał jej uczucia. Chociaż nowy telewizor i wygodne meble były atrakcyjne, brakowało mu zapachu ziemi po deszczu, szumu drzew i śpiewu ptaków o poranku.
Miasto z jego zgiełkiem, szybkością i nieustającym hałasem było dla nich obce. Pamiętali czasy, kiedy po całym dniu ciężkiej pracy siadali na werandzie swojego domu, patrząc na zachodzące słońce i ciesząc się ciszą.
Zrozumiał to Tomasz. Wiedział, że nie można mierzyć szczęścia wygodą czy nowoczesnymi udogodnieniami. Postanowił, że jeśli jego rodzice chcą wrócić do domu, pomoże im w tym.
"Chcemy wrócić, synu. Tu jest pięknie, ale nasze serca są tam, w naszym prawdziwym domu," powiedział Józef z determinacją.
Po kilku dniach wszystko było gotowe do powrotu. Kiedy wrócili do swojego starego domu na wsi, ich oczy błyszczały szczęściem. Czuli, że wrócili tam, gdzie zawsze należeli.
Mimo że Tomasz wiedział, że miasto oferuje więcej możliwości, zrozumiał, że prawdziwe szczęście jego rodziców leży w prostocie ich dawnego życia, blisko natury i korzeni.
Główne zdjęcie: wazne
