Adrian, mój mąż, jest bardzo życzliwym człowiekiem. Kocha naszą córkę, pomaga w domu, ciężko pracuje, żeby niczego nam nie brakowało.
W końcu mnie kocha! My też go kochamy i staramy się mu to udowodnić w każdy możliwy sposób.
Poznaliśmy się około 11 lat temu. Mieszkał wtedy na wsi z mamą. Dorosły facet po trzydziestce. Urzekł mnie jego dobry stan zdrowia, jego otwartość i piękne oczy.
Wiadomo, jak wygląda życie na wsi: bezrobocie, nuda. Ale mój Adrian nie siedział bezczynnie i nie przyjaźnił się z miejscowymi.
Jako że jestem z miasta i przez długi czas nie mogłam przyznać się przed samą sobą, że podoba mi się ten kędzierzawy przystojniak.
Myślałam o karierze, klubach, nowych znajomościach i o nowych koktajlach w pobliskim pubie. Trudno było rozpocząć taki związek. Jednak postanowiłam spróbować.
Sześć miesięcy później Adrian przeprowadził się do mnie. Cóż, mieszkaliśmy w mieszkaniu moich rodziców. Postanowili przeprowadzić się na wieś.
Mieszkając całe życie w mieście, nie byli zbyt zadowoleni z przeprowadzki: hodowla bydła i przebywanie z dala od sklepów nie bardzo im się podobała.
Ale kiedy zrozumieli, że tak będzie lepiej dla ich córki, która skończyła już 25 lat, podjęli właśnie taką decyzję. Co prawda przywoziłam im zakupy nie rzadziej niż raz na dwa tygodnie.
Jeszcze zanim się pobraliśmy, matka Adriana wspominała o tym, że byłoby miło, gdyby zobaczyła miasto i przez jakiś czas żyła w komforcie. Czy ona jest gorsza od innych?
Zawsze tylko się śmiałam i wymyślałam różne powody, dlaczego nie może przyjechać. Wtedy to było w zupełności wystarczające i generalnie myślałam, że ona tylko żartuje.
Już po ślubie żądania mojej teściowej zaczęły przypominać ultimatum. „Zamieszkam z wami i tyle!”. Trzeba powiedzieć, że mieliśmy trzypokojowe mieszkanie i w zasadzie miejsca starczyłoby dla wszystkich.
Ale wiem, jak to jest mieszkać z rodzicami w dorosłym życiu. Nie należy zapominać o przyzwyczajeniach i manierach, więc można mnie zrozumieć, dlaczego byłam przeciwna.
Adrian stał się dżentelmenem, ale nie sądzę, by jego mama potrafiła się zmienić.
W ten sposób minęło siedem cudownych lat. Były zarówno kłótnie, spokój, jak i podróże. Mój mąż znalazł dobrą pracę i już wtedy zaczął mnie utrzymywać.
Zaszłam w ciążę i urodziłam piękną córeczkę. Dziecko było podobne do niego, z ogromnymi niebieskimi oczami i rudymi, kręconymi włosami.
To jeszcze bardziej nas do siebie zbliżyło. Pomagamy moim rodzicom, córka dorasta, a kariera mojego męża również się rozwija.
Kilka miesięcy temu teściowa zaczęła się domagać, że chce przyjeżdżać i opiekować się wnuczką. Ale radzę sobie z tym doskonale, nie potrzebuję żadnej pomocy.
Potem teściowa wyznała, że znalazła sobie mężczyznę i chciałaby go odwiedzać, ale on wynajmuje pokój i dlatego nie może tam zostać. Więc byłoby miło, gdyby mogła co jakiś czas go odwiedzać ze względu na, jak to ujęła, miłość.
Wtedy Adrian zaczął mówić, że można byłoby się zgodzić, przecież ona jest już w starszym wieku.
Kiedy moja teściowa się o tym dowiedziała, powiedziała, że bardzo źle się czuje i że jej własny syn powinien się nią opiekować, rzecz jasna w naszym domu. Przecież musi jeszcze pracować. Krótko mówiąc, mogło dojść do kłótni.
Tym razem nie wytrzymałam: postawiłam jej ultimatum. Albo teściowa zabiera swojego syna i mieszkają w wynajętym mieszkaniu (oczywiście mowa o rozwodzie i podziale majątku).
Albo wszystko zostaje po staremu, ale raz w miesiącu, niech jej będzie, może przyjeżdżać do swojego ukochanego. Chociaż jest to śmieszne.
Kiedy moja teściowa dowiedziała się o tym, pokłóciła się z synem, nazwała mnie żmiją, a teraz od około miesiąca nie chce odbierać od nas telefonu. Mój mąż ma dużo pracy i nie może do niej pojechać.
Błaga mnie, żebym to zrobiła, nawet razem z córką, ale żebym pojechała. Nie mam ochoty jechać do tej kobiety. Zdaję sobie sprawę z tego, że manipuluje.
Proszę mi powiedzieć, czy ja jestem taka bezduszna, czy moja teściowa naprawdę jest manipulatorką na emeryturze?
Przecież jak dla mnie wszystko jest zrozumiałe, ale Adrian jest zupełnie innego zdania. Głupia sytuacja, z którą nie mogę sobie poradzić przez bardzo długi czas.
Główne zdjęcie: wazne
