Często słyszę od znajomych, że jestem prawdopodobnie najlepszą matką na świecie. Nie jest to przejawem narcyzmu, po prostu wiele osób z mojego otoczenia zdaje sobie sprawę z tego, w jakich warunkach wychowywałam własne dziecko i przez co musieliśmy z synem przejść.

Teraz, gdy jest już dorosły, wszystko wydaje się być w porządku. Mamy dach nad głową, niczego nam nie brakuje. Gdyby nie pewien niuans, który, zdaje się, nie odpowiada tylko mnie.

Wcześniej, gdy Marek był dzieckiem, jego ojciec był głową rodziny. Nie wiem, czy pamiętasz, ale 20 lat temu, kiedy nie było jeszcze sieci społecznościowych, różnych psychologów, trenerów osobistych i wielu innych rzeczy, małżeństwo między mężczyzną a kobietą było ich prywatną sprawą.

To, co było przez nich ukrywane, mogło być znane tylko kilku krewnym i w najlepszym wypadku najbliższej przyjaciółce. Nie wiem, czy to dobrze, czy nie, ale wtedy było zupełnie inaczej. Byłam typową gospodynią domową, a ojciec Marka pracował i utrzymywał naszą rodzinę. Do tego często pił i zdarzało się, że podnosił rękę zarówno na mnie, jak i na mojego syna. W tamtych czasach takie zachowanie nikogo nie dziwiło.

Stres, zdenerwowanie, niepewność co do przyszłości. Ja, która nie przepracowałam ani jednego dnia w swoim życiu, nie wyobrażałam sobie, że mogłoby być inaczej. Dopóki mój mąż nie przewrócił się na progu, czerwieniąc się.

Lekarze nie byli w stanie uratować go przed zawałem. Po prostu nie zdążyli na czas. Młody i energiczny mężczyzna odszedł, skazując naszą rodzinę na trudną sytuację finansową. Byłam wtedy w szoku.

Ponieważ nie wiedziałam nawet, gdzie w domu były schowane pieniądze. Byłam zmuszona prosić krewnych, by pożyczyli mi pieniądze w celu godnego pożegnania się z mężem. Zostałam wdową, matką samotnie wychowującą dziecko, bez grosza przy duszy.

Nowe życie

Pieniądze oczywiście udało się znaleźć po kilku dniach poszukiwań. Nie mogę jednak powiedzieć, że byłam z tego powodu bardzo szczęśliwa. Nie było ich zbyt wiele, a wydatki zwiększały się z dnia na dzień.

Wtedy moja siostra zasugerowała, żebym wzięła pożyczkę, dołożyła część znalezionych pieniędzy i zainwestowała je w naszą wspólną sprawę: zostanie agentem nieruchomości. Tak też zrobiłam, później ucząc się tego zawodu od podstaw. Ostatecznie zostałam osobą, która odniosła sukces w tym niełatwym zawodzie. Pozostało tak do dziś.

Moje relacje z synem nie były łatwe. Chłopiec dorastający bez ojca jest oczywiście skazany na wszelkiego rodzaju trudności. Zabraniałam mu wielu rzeczy, czego teraz żałuję. Kilka razy uciekł z domu, trzy razy musiałam udać się po niego na posterunek policji. Mimo to wyrósł na dobrego człowieka, zdobył wykształcenie i jestem z niego bardzo dumna. Marek jest teraz w stanie zadbać o siebie i swoją rodzinę. Tylko jest pewien szczegół.

Dorosły syn

Obecnie mieszka z kobietą, która ma dziecko z pierwszego małżeństwa. Również syna, trzyletniego. Nie organizowali przyjęcia weselnego, po prostu pobrali się, żeby nie wydawać zbyt dużo pieniędzy na przyjęcie, którego nikt nie potrzebował. Rozmawiamy ze sobą tak, jak powinny to robić normalne rodziny. Tyle że wiem, że synowa tak naprawdę nie kocha mojego syna. W końcu byłam na jej miejscu i doskonale wiem, że poza swoim dzieckiem nie dostrzega wokół siebie nikogo innego.

Wiem, że Marek jest dla niej tylko mężczyzną, dzięki któremu może finansowo zapewnić sobie i synowi normalne życie. Jeśli mój syn coś do niej czuje, to nikt na całym świecie nie przekona go, że jest inaczej.

Ale dlaczego, u licha, miałby spłacać długi swojej młodej żony, utrzymywać ich z synem? Przecież ona spędza czas w domu i opiekuje się dzieckiem. Czasami gotuje lub robi pranie. Ale tylko czasami. Zazwyczaj to Marek po pracy musi zajmować się obowiązkami domowymi.

Bezduszny człowiek

Co więcej, wymagano ode mnie również traktowania syna synowej jak własnego wnuka. Muszę przychodzić do nich z prezentami, być uśmiechnięta, gdy pojawia się w nowych, drogich ciuchach kupionych za pieniądze mojego syna.

Nie podoba mi się to wszystko. Nie uważam go za rodzinę. Tak, to tylko mały dzieciak. Tak, jest uroczy. Ale moje dziecko stoi przede mną i jestem pewna, że pół godziny przed moim przyjściem to właśnie on pozmywał wszystkie naczynia. Ponieważ nauczyłam go, że najpierw trzeba rozłożyć ręcznik i położyć na nim talerze do wyschnięcia.

Wiem, że niektórzy mogą nazwać mnie zrzędzącą kobietą, która nie zdaje sobie sprawy, że nie ma cudzych dzieci. Ojciec to nie ten, który spłodził, ale ten, który wychował. Ale teraz, jako dorosła osoba, rozumiem te wszystkie zasady i powiedzenia.

Wydaje mi się, że wiem, kto je wymyśla. Kobiety, które muszą przede wszystkim wykorzystywać swojego mężczyznę. Ponieważ poza powiedzonkami i sobą nie mają nic więcej do zaoferowania temu właśnie mężczyźnie. Przynajmniej tak mi się to wydaje.

Na koniec chcę tylko powiedzieć, że tęsknię za tym, co było kiedyś. Owszem, było ciężko. Czasem nie do zniesienia. Ale nie każdy mężczyzna ma problemy z alkoholem. Są też tacy, którzy są normalnymi, pracującymi mężczyznami.

W dzisiejszych czasach każdy udaje kogoś, kim nie jest. Wszyscy są fałszywi, kłamią w żywe oczy. Kiedyś robiliśmy zdjęcia aparatem analogowym, gdzie było widać nasze prawdziwe emocje. Dziś każda kobieta może zrobić sobie 1000 zdjęć na telefonie, gdzie ma sztuczny uśmiech. Czy takie kobiety nie odczuwają obrzydzenia?

Główne zdjęcie: wazne